اشعار

مرغ بسمل شده‌ای بال و پرش می‌سوزد            کودکی زندگی‌اش در نظرش می‌سوزد

دخـتری که وسط خـیـمه‌ای گیر افتاده            اولین شـعـله که آید سپـرش می‌سوزد

بر نیـزه‌هـا از دور می‌دیـدم سرت را            بابا! تو هم دیدی دو چشم دخترت را؟

چـشـمانـم از داغ تـو شد بـاغ شـقـایق            در خون‌‌ رها وقتی که دیدم پیکرت را

می‌کُشد بابا مرا چشم ترت از یک طرف           دیدنِ مویِ پر از خاکسترت از یک طرف

خشکیِ لبهات از یک سو مرا بیچاره کرد           نا مرتب بودنِ موی سرت از یک طرف

امشب خـدا دعـای مرا مستجاب کرد            بـابـا مـرا برای خـودش انتخـاب کرد

من که تـوان پـا شدن از جـا نـداشـتـم            خیرش قبول عـمه دوباره ثـواب کرد

شام غمهاى من غمزده را آخـر نیست            لاله‌اى همچو تن خونى من پرپر نیست

گوشه پلک گشا صورت من خوب ببین            شک نکن دختر تو پیر شده مادر نیست

از کـینه‌ها گرفت کسی استخاره را            آتش کشید معجـر و گوشه-کناره را

می‌سوخت تار و‌ پودِ تنم، دیدم عده‌ای            بُردند از تو پـیـرهـنِ پـاره پـاره را

عجز اگر آید به دیدارم جوابش می‌کنم            کاخ اگر کوه احد باشد خرابش می‌کنم

پـرده‌های قـصر افـتاد از طنـین ناله‌ام            کفر اگر در پرده باشد بی‌نقابش می‌کنم

روى دیـوارِ خـرابه نقـش غربت می‌کنم           ناخوشی‌ها را عزیزم! با تو قسمت می‌کنم

نه غذایى و نه آبى و نه حتى جاى خواب           اینچـنـین هـسـتم ولى بابا قـناعت می‌کنم

در سیـنـه، نـیّـتم همه‌اش نذر تو حسین            حـالِ عـبـادتـم هـمه‌اش نـذر تو حـسین

خـرده فـروش نیستم و عـمده می‌دهـم            یکجـا محـبّـتـم هـمه‌اش نـذر تو حسین

دوباره روضۀ با آب و تـاب می‌گـیرم            من از مـراثی‌ام آخـر جـواب می‌گیرم

سه روز کرده کفن چون تن تو را خورشید            عــزا بـرای تـو بـا آفـتـاب مـی‌گـیـرم

دیـدم به خـواب شمع خرابه شدی پدر            گفتم: چگـونه بی‌تو شبم را سحر بُوَد؟

گفتی: قرار آخر من با تو امشب است            بابا برای وصل تو، چـشمم به در بُوَد

بـابـا من از دنـیـای بـی‌تـو دل بـریـدم            یک روز خوش بعد از تو در دنیا ندیدم

هر چند که دیـر آمـدی عـیـبـی نـدارد            شکـر خـدا امـشب به دلـدارم رسـیـدم

حـالا که آمدی دگـر از پیـشـمان نـرو            خـورشید شـام تـار خـرابه بـمان، نرو

دیگر بس است بی تو سفر،جان به لب شدم            دق می‌کنم اگـر بـروی مهـربان، نـرو

آرام جان خسته‌دلان پیکرت کجاست؟            جانم به لب رسیده پدرجان سرت کجاست؟

جـسمت اسیـر فـتـنـۀ یـغـماگـران شده            پـیـراهـن امـانـتـی مـادرت کـجـاست؟

نویـد وصل پدر را به كـاروان می‌داد            به مـاه، مـاه سر نیـزه را نشان می‌داد

رقــیـه تـولـیـت آسـتـان رأس شـریـف            به ماه، اذن زیـارت در آسـمان می‌داد

به امیدی كه بـیایی سحـری در بر من            خاك ویـرانه شده سـرمهٔ چـشم تر من

مـدتی می‌شود از حـال لـبت بی‌خـبرم            چند وقت است صدایم نزدی دختر من

زندگی بی‌تو در این قافله سخت است پدر           گذر عمر از این مرحله سخت است پدر

دخترت تشنۀ اشک است ولی بـاور کن           گریه کردن وسط هلهله سخت است پدر

بـابـا نـگـاه پُـر شـررم درد می‌کـنـد            قلب حزین و شعله ورم درد می‌کند

از بس برای دیدن تو گـریه کرده‌ام            چشمان خیس و پلک ترم درد می‌کند

ساحل زخـم گـلویت دل دریای من است           موی تو سوخته اما شب یلدای من است

آمــدی داغ دل تـنـگ مــرا تــازه کـنـی           یا دلت سوخته از دربدری های من است

این همه درد دلم چشم تری می خواهد            آتش سینه ام امشب جگری می خواهد

قصه های شب یلدای فراق من و تو            تا كه پایان بپذیرد سحری می خواهد